Φταίμε όλοι;

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ

11/7/2010

Μαυροειδής Σ.

Είμαστε ήδη μάρτυρες μιας καλά οργανωμένης επικοινωνιακής εκστρατείας, η οποία εκπέμπει αγωνιωδώς το σήμα του κινδύνου: Πρέπει να ενωθούμε όλοι, να στηρίξουμε αδιαμαρτύρητα τα σκληρά μέτρα, να ξεχάσουμε ή να θυσιάσουμε ό,τι πολύτιμο “κεκτημένο” μάς “παραχωρήθηκε” από το κοινωνικό κράτος. Φταίμε όλοι! Ο δήμιος και το θύμα στην ίδια μοίρα, αυτός που συσσώρευσε αμύθητα κέρδη κι εκείνος που εξοντώθηκε από την εκμετάλλευση, είναι επιτέλους ισότιμοι εταίροι. Μαζί λοιπόν πρέπει να αντιμετωπίσουν την επικείμενη θεομηνία, η οποία απειλεί -προσέξτε- όχι πια το κοινωνικό Κράτος, αλλά την ίδια την Πατρίδα! Στο όνομά της γίνεται η έκκληση, στο όνομά της εκβιάζεται η συναίνεση, απέναντί της είμαστε ολοι υπόλογοι, συνυπεύθυνοι, συμμέτοχοι και... συνένοχοι. Επειδή θεωρούμε ότι η επίκληση αυτής της συλλογικής ενοχής είναι μια καλοστημένη παγίδα, θέσαμε το ερώτημα "Φταίμε όλοι λοιπόν;"ζητώντας απο την Πέπη Ρηγοπούλου, τον Δημήτρη Σεβαστάκη, τον Σταύρο Σταυρίδη και τον Ξενοφώντα Κομνηνό να απαντήσουν αντικρούοντάς το.

Επιμέλεια: Στ. Μαυροειδής

Απάντηση σε ένα επίκαιρο ερώτημα

Της Πέπης Ρηγοπούλου*

Η έννοια της συλλογικής ενοχής είναι ένα εργαλείο καταπίεσης ή και εξόντωσης ολόκληρων λαών που κατασκευάζεται και χρησιμοποιείται με εξαιρετικά αποτελέσματα

Το χρέος, το ευρώ και οι θέσεις της αριστεράς (Α Μέρος)

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ

Ημερομηνία δημοσίευσης: 11/07/2010

Τα ζητήματα του ευρώ και του χρέους είναι απολύτως αλληλένδετα. Ή, για να γίνω ακριβέστερος, το βαθύτερο πρόβλημα είναι το ευρώ, που οδήγησε στον τεράστιο όγκο χρέους των περιφερειακών χωρών της Ευρωζώνης.

Πώς λοιπόν θα αντιμετωπιστεί το πρόβλημα του ελληνικού χρέους; Είναι προφανές ότι η πολιτική λιτότητας είναι καταστροφική, διότι ανατροφοδοτεί το χρέος. Η αναγκαιότητα της παραγραφής προκύπτει αβίαστα, ακόμη και από τη σκοπιά των χρηματοπιστωτικών κύκλων του εξωτερικού, που ήδη προετοιμάζονται

Η κριτική του κ. Καλλωνιάτη κατά της Πρωτοβουλίας Οικονομολόγων και Πανεπιστημιακών ("Αυγή", 4.7.2010) είναι καλόπιστη και ενημερωμένη, άρα ευπρόσδεκτη. Δυστυχώς είναι άστοχη. Αλλά θέτει ζητήματα ζωτικής σημασίας για την τρέχουσα κρίση. Ας αρχίσουμε από κάτι για το οποίο όλοι σχεδόν συμφωνούμε, δηλαδή την ανάγκη βαθιάς παραγραφής του χρέους. Και ερωτώ αμέσως. Δεν θα ήταν στοιχειώδες να αναγνωριστεί ότι το αίτημα της παραγραφής προέρχεται ακριβώς από το ρεύμα εναντίον του οποίου στρέφει τα βέλη του ο κ. Καλλωνιάτης; Όταν θέσαμε το ζήτημα της επερχόμενης χρεωκοπίας στις αρχές του 2010, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με θεωρητικές απεραντολογίες περί κρίσεων και συνωμοσιών. Αποτελεί ουσιαστική πολιτική πρόοδο ότι έγινε αποδεκτό το αίτημα της παραγραφής. Προσβλέπουμε σε παρόμοια εξέλιξη και με το ευρώ, μόνο που εδώ οι αγκυλώσεις είναι τεράστιες.

H δυναμική και η προοπτική της Αριστεράς εξαρτάται απο τη νέα γενιά-Συνέντευξη Α.Αλαβάνου

συνέντευξη του Αλέκου Αλαβάνου στην ΕΠΟΧΗ 11/7/2010
Τη συνέντευξη πήρε
ο Πάνος Λάμπρου

----------------------------------------

Διανύουμε μια δύσκολη περίοδο στην Ελλάδα και την Ευρώπη λόγω της οικονομικής κρίσης. Αναρωτιέμαι, όμως, γιατί ενώ οι επιπτώσεις είναι τόσο επώδυνες για τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους νέους, οι αντιστάσεις δεν είναι οι αναμενόμενες; Είναι θέμα αδυναμίας των συνδικάτων, της αριστεράς;

Έχουμε μια κρίση με πλανητικές διαστάσεις, μια κρίση οξύτατη, ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Αυτή η κρίση έχει φέρει σε μεγάλο βαθμό σε μια χαοτική, αλλοπρόσαλλη και αντιφατική συμπεριφορά την ίδια την ηγεσία της Ευρώπης. Δεν είναι παράλογο να σαστίζει ο κόσμος, να νιώθει αμήχανα. Δημιουργείται η αίσθηση ότι όλα αυτά είναι πάνω από τις δυνάμεις μας, πάνω από τους αγώνες μας, πάνω από την ψήφο μας. Είναι μοιραία. Είναι το μικρότερο κακό. Είναι η θεία τιμωρία για τις αμαρτίες μας.

Ή ότι ο αντίπαλος είναι πολύ πιο ισχυρός από μας...

Όχι, ο αντίπαλος δεν είναι ούτε φαίνεται τόσο ισχυρός. Όταν, όμως, ο αντίπαλος είναι πιο αδύναμος και άρα απρόβλεπτος και επιθετικός μπορεί να ακινητοποιεί τον άλλο. Ένας λόγος είναι ο ρόλος των ΜΜΕ. Ποτέ ίσως τα κεντρικά ΜΜΕ δεν τα έχουμε δει να λειτουργούν σε τέτοιο βαθμό, ως ανθυπασπιστές και λοχίες του συστήματος. Ένας άλλος λόγος είναι η απουσία ενός πολιτικού λόγου, που θα μπορούσε να επιταχύνει τη μετάβαση από το σάστισμα, τον φόβο και την οργή σε μια αγωνιστική κατεύθυνση θετικής προοπτικής και ελπίδας.

Η επιστροφή της πολιτικής θεωρίας

Πηγή: ΑΥΓΗ

Ημερομηνία δημοσίευσης: 11/07/2010

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΕΡΤΙΚΑ ΣΑΝΤΑΛ ΜΟΥΦ, 

Επί του Πολιτικού, μτφρ. Αλέξανδρος Κιουπκιολής, εκδόσεις Εκκρεμές, σελ. 158

Η επαναφορά της πολιτικής θεωρίας στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος έχει πολλούς διεκδικητές και σχετίζεται με διαφορετικές, υπαρξιακές θα έλεγε κανείς, αναζητήσεις. Από την αφάνεια των τελευταίων δεκαετιών, επανήλθε στο προσκήνιο όταν έγινε φανερό ότι η απολιτική ευημερία της μαζικής κοινωνίας πλησίαζε στα όριά της. Μ' άλλα λόγια, όταν οι αγώνες για την κατανομή και την ανακατανομή του πλεονάσματος επιτάθηκαν στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης, μια και το κυρίαρχο υπόδειγμα κοινωνικών σχέσεων δεν μπορεί να αναπαραχθεί με μια περαιτέρω επέκτασή του. Η στασιμότητα της παγκοσμιοποίησης είναι ο πυρήνας της αναβίωσης του πολιτικού, κι έχει σαν βάση τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς παγκόσμιας κατανομής και ανακατανομής.

Στην επίταση των αγώνων επιχειρεί να δώσει μια πολιτική έκφραση, απαλλαγμένη από εντάσεις, η Σαντάλ Μουφ. Με το εγχείρημά της θέλει να καταστήσει τον αγώνα δεξιάς και αριστεράς γνώμονα μιας δημοκρατικής-φιλελεύθερης πολιτικής, σε διεθνές μα και σε εθνικό επίπεδο. Η καινοτομία της είναι ότι για να το επιτύχει, στο μικρό βιβλιαράκι με τίτλο Επί του πολιτικού, επιστρατεύει τον Καρλ Σμιτ και δοκιμάζει να συνδυάσει το εννοιολογικό οπλοστάσιό του με την γκραμσιανή έννοια της ηγεμονίας και την επαναλαμβανόμενη κριτική της στο λαϊκισμό.

Κοινοβουλευτική Αλητεία

ΠΗΓΗ: Aformi blog

του Άγγελου Κ.

Το γεγονός ότι οι κυβερνητικοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ βρίσκονται σε εντεταλμένη υπηρεσία υπεράσπισης των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου, δεν επιδέχεται καμιάς αμφιβολίας. Επέδειξαν, για μια ακόμα φορά, ανέντιμη υποκρισία αλλάζοντας ρόλους μέσα σε ελάχιστες μέρες. Τη μία μέρα παριστάνοντας τους (δήθεν) σθεναρούς «υπερασπιστές των λαϊκών δικαίων» που αντιτάσσονται στα σχέδια «του Λοβέρδου» και την επομένη ψηφίζοντας το ασφαλιστικό και εργασιακό Νταχάου -στο τέλος δεν κράτησαν ούτε καν τα προσχήματα:

Με τις ψήφους όλων των κυβερνητικών βουλευτών υπερψηφίστηκε την Πέμπτη 8/7 και επί των άρθρων το Ασφαλιστικό νομοσχέδιο, την ώρα που χιλιάδες εργαζόμενοι διαδήλωναν ειρηνικά έξω από τη Βουλή.

Μέρες πριν, δημοσιογράφοι και πολιτικοί της Αριστεράς προσπαθούσαν να απευθυνθούν στις ανύπαρκτες κοινωνικές ευαισθησίες των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ. Ο Αλέκος Αλαβάνος ζήτησε από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ «να μη συμβάλουν σε αυτή τη βαρβαρότητα που ούτε χούντες δεν έχουν κάνει».[1] «Να ορθώσουν το ανάστημά τους στη Βουλή» τους κάλεσε ο Δημήτρης Παπαδημούλης, ακολουθώντας το παράδειγμα «της Σοφίας Σακοράφα, του Βασίλη Οικονόμου και του Γιάννη Δημαρά».

Η ΕΕ, η Ελλάδα και οι διεκδικήσεις της Αριστεράς-Μέρος 1/4

ΠΗΓΗ: http://www.marxismos.com/content/view/888/1/ Γράφει ο Σταμάτης Καραγιαννόπουλος

23.06.10

Η Ε.Ε, η Ελλάδα και οι διεκδικήσεις της Αριστεράς - Μέρος 1 Ένα απέραντο σκοτάδι λιτότητας, φτώχειας και ανεργίας απλώνεται πάνω από ολόκληρο τον πλανήτη, εκφράζοντας το μέγεθος του ιστορικού αδιεξόδου και της παρακμής του καπιταλιστικού συστήματος. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε, ότι η παρούσα κρίση, η μεγαλύτερη από τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, είναι μια κλασσική καπιταλιστική κρίση υπερπαραγωγής. Η αιτία δηλαδή, που βρίσκεται στη «ρίζα» της κρίσης, είναι το γεγονός ότι η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων σε παγκόσμια κλίμακα εμποδίζεται από τα στενά όρια των καπιταλιστικών σχέσεων ιδιοκτησίας και του θεματοφύλακά τους, του εθνικού κράτους. Η επιδημία «εκτόξευσης» του δημόσιου χρέους που έχει πλήξει βαρύτατα μεταξύ πολλών άλλων χωρών και τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι το σύμπτωμα και όχι η αιτία της κρίσης. Με αυτή την έννοια, ο όρος «κρίση χρέους» που χρησιμοποιείται σήμερα από τους αστούς αναλυτές στα ΜΜΕ, είναι λαθεμένος και αποπροσανατολιστικός. Η αιτία διόγκωσης του δημόσιου χρέους στη μια χώρα μετά την άλλη, σε τελική ανάλυση είναι η αδυναμία ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων πάνω σε καπιταλιστική βάση. Αυτή η αδυναμία οδηγεί την παγκόσμια οικονομία στα πρόθυρα μιας νέας, «διπλής», απανωτής ύφεσης, που από τη μια πλευρά περιορίζει τα φορολογικά έσοδα των αστικών κρατών και από την άλλη, ωθεί τις αστικές κυβερνήσεις σε απλόχερες επιδοτήσεις για να συγκρατηθούν τα κέρδη των καπιταλιστών. Η αναπόφευκτη συνέπεια είναι η σημερινή εκρηκτική τάση ανόδου του δημόσιου χρέους παγκόσμια.