του Ν. Κοτζιά
Η πολιτική διακυβέρνηση μπορεί να χωριστεί στα τρία: α) εισροές, δηλαδή, ποια συμφέροντα, ποιες πληροφορίες, ποιες ιεραρχήσεις εισάγονται στο κυβερνητικό σύστημα προκειμένου αυτό να αποφασίσει. Β) Ποιοι αποφασίζουν με ποιες διαδικασίες και μέσα σε ποιο θεσμικό πλαίσιο. Τέλος, γ) οι αποφάσεις που λαμβάνονται, πώς υλοποιούνται, με τι μεθόδους και διαδικασίες, σε βάρος τίνος και σε ποιανού το όφελος. Ας αξιολογήσουμε, λοιπόν, στη βάση αυτού του διαχωρισμού την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης:
Α. Ποιοί διαμόρφωσαν τις πληροφορίες, τις ιεραρχήσεις και τις απαιτήσεις
Στην πρώτη περίοδο του 2010 η κυβέρνηση, ιδιαίτερα το οικονομικό της επιτελείο, απέφευγε να συνομιλήσει με εκπροσώπους των συνδικάτων και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Ο κύριος συνομιλητής ήταν οι Έλληνες και ξένοι τραπεζίτες, οι μεγάλοι κατασκευαστές και ορισμένα συστήματα άμεσης διαπλοκής. Το ογκούμενο λαϊκό κίνημα υποχώρησe μετά τη φωτιά σε τραπεζικό υποκατάστημα στο κέντρο της Αθήνας. Μετά από αυτό το θλιβερό επεισόδιο η οργή του κόσμου ως προς το μνημόνιο έγινε σχετικά πιο σιωπηλή. Ανάλογη προσπάθεια καταβάλλεται σήμερα, με αφορμή τους λαθρομετανάστες και την «κατάληψη» τμήματος της Νομικής.Στη συνέχεια, η κυβέρνηση εξακολουθούσε να συνομιλεί με ορισμένους ξένους οικονομολόγους με κευνσιανές αντιλήψεις, όπως οι νομπελίστες Π.Κρούγκμαν και Στίγκλιτς, όμως, όλο και περισσότερο είχε στήσει αυτί στα όσα τις έλεγαν οι ξένοι οικονομολόγοι που συνδέονται με τον νεοφιλελευθερισμό, το ΔΝΤ και την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, ιδιαίτερα τους γερμανόφωνους στη διοίκησή της. Λίγο μετά, η κυβέρνηση δεν άντεξε το «ξύλο» που έφαγε στο Νταβός το 2010, το οποίο είχε στηθεί ακριβώς επί τούτο, και υποχώρησε πλήρως στις απαιτήσεις του διεθνούς τραπεζικού συστήματος.
