Δευτέρα 7 Μαΐου 2012

Those Revolting Europeans



Πηγή: New York Times
P. Krugman

The French are revolting. The Greeks, too. And it’s about time.
Both countries held elections Sunday that were in effect referendums on the current European economic strategy, and in both countries voters turned two thumbs down. It’s far from clear how soon the votes will lead to changes in actual policy, but time is clearly running out for the strategy of recovery through austerity — and that’s a good thing.

Needless to say, that’s not what you heard from the usual suspects in the run-up to the elections. It was actually kind of funny to see the apostles of orthodoxy trying to portray the cautious, mild-mannered François Hollande as a figure of menace. He is “rather dangerous,” declared The Economist, which observed that he “genuinely believes in the need to create a fairer society.” Quelle horreur!

What is true is that Mr. Hollande’s victory means the end of “Merkozy,” the Franco-German axis that has enforced the austerity regime of the past two years. This would be a “dangerous” development if that strategy were working, or even had a reasonable chance of working. But it isn’t and doesn’t; it’s time to move on. Europe’s voters, it turns out, are wiser than the Continent’s best and brightest.

Το Όχι στο Μνημόνιο δεν αρκεί



του Μωυσή Λίτση

Το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών είναι αδιαμφισβήτητο. Ο ελληνικός λαός καταδίκασε τις πολιτικές του μνημονίου. Και πώς όχι όταν στο όνομα του χρέους πετσοκόπηκαν οι μισθοί, οι συντάξεις, η ανεργία έφθασε στα ύψη, χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν, δεκάδες άλλες(βλέπε Χ.Κ. Τεγόπουλος-Ελευθεροτυπία- για να μην ξεχνιόμαστε) δεν πληρώνουν τους εργαζόμενους τους κρατώντας τους σε μία πολύμηνη ομηρεία.
  Δεν υπήρξε άλλωστε χώρα ιδίως της Ευρώπης, που η κρίση να μην συντάραξε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το πολιτικό σκηνικό. Από την εκτός ΕΕ Ισλανδία, μέχρι την εντός ΕΕ Ουγγαρία και την εντός ευρώ Ιρλανδία. Ποιος λαός μπορεί να αντέξει τέτοιου είδους εξευτελισμό. Ποιος λαός μπορεί να αντέξει την «χιτλερικής» νοοτροπίας συλλογική ευθύνη που μας επέβαλλε η ΕΕ και οι υποτακτικοί της. Λες και φταίγαμε όλοι για το πάρτι που γινόταν και γίνεται ακόμη, καθώς επιχειρηματίες, πολιτικοί των κομμάτων που κατέρρευσαν και νέα τρωκτικά που ενδεχομένως ανακαλύψουν τώρα ότι ήταν πάντοτε «αριστεροί» δεν έχουν καταβάλλει ούτε το ελάχιστο ως κόστος για τα δύο  και πλέον χρόνια της κρίσης, που τώρα όλοι αναγνωρίζουν ότι είναι ευρωπαϊκή: Ό,τι είναι δηλαδή συστημική και δεν οφείλεται αποκλειστικά στα εθνικά «κουσούρια» της όποιας χώρας.

Video: Can't Pay Won't Pay! Solidarity with the People of Greece




ΠΗΓΗ: counterfire
With interviews with striking steel workers, an anti-austerity MP, a homeless shelter psychologist, an archaeologist and a hunger striking Mayor, it is a whistle stop trip around the devastating economic crisis in Greece. It also gives an inspirational insight into the ways in which people are struggling to reclaim their lives and serves as a stark warning to all those in Europe who now face similar threats.
Film by Tansy E Hoskins and Paul Hanes.
For more info see Fourman films blog

Responding to a call for international solidarity, the Coalition of Resistance and the People's Charter brought together a delegation of trade unionists and campaigners to visit Athens in March 2012. This film documents their trip.




"Default εντός ESM" η μόνη λύση για την ευρωζώνη



πηγή: FT (via euro2day)

Επί χάρτου είναι εύκολο να λύσει κανείς την κρίση της ευρωζώνης. Το έχω κάνει χιλιάδες φορές. Είναι εύκολο να εφεύρεις νέους θεσμούς και ιδέες όπως δημοσιονομική ένωση, υπουργείο Οικονομικών, ενιαίο ομόλογο και ενιαίο τραπεζικό κλάδο. Είμαι θετικός στις περισσότερες από αυτές τις προτάσεις. Θα πρέπει όμως, να έχουμε και μία επαφή με την πραγματικότητα. Αυτοί οι θεσμοί μπορεί όντως να προκύψουν από αυτή την κρίση. Κανείς από αυτούς όμως, δεν μπορεί να λύσει την κρίση. Η κρίση θα πρέπει να αντιμετωπιστεί από τους υπάρχοντες θεσμούς. 


Αυτό ισχύει κυρίως για την πρόταση ενός ενιαίου ταμείου στήριξης των τραπεζών. Είναι μία καταπληκτική ιδέα. Οι πολιτικές ενστάσεις όμως, θα είναι τόσο μεγάλες που δεν πρέπει να αναμένει κανείς πλήρη και έγκαιρη πραγμάτωσή της. Με άλλα λόγια, η πρόταση αυτή δεν θα λύσει την κρίση. 



Η λύση μπορεί να προκύψει μόνο από το συνδυασμό δύο εργαλείων: την τιτλοποίηση του χρέους μέσω της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και την χρεοκοπία εντός του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM), του ταμείου στήριξης των 500 δισ. ευρώ που θα καταστεί λειτουργικό τον Ιούλιο. 

Το τριπλό ψέμα των «μεγάλων»



Πηγή: Sofokleous 10
του Γ. Βαρουφάκη

Το 1ο Ψέμα (Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου για το Μνημόνιο 1): - Δεν είχαμε άλλη επιλογή- Δεν διαθέταμε διαπραγματευτικό χαρτί- Αναγκαστήκαμε να δηχθούμε ένα πικρό φάρμακο για να σώσουμε τον ασθενή Από τον Δεκέμβριο του 2009, η κυβέρνηση γνώριζε ότι το κράτος είχε πτωχεύσει. Κι όμως. Ξόδεψε ενάμιση χρόνο προσποιούμενο ότι επρόκειτο για κρίση ρευστότητας που μπορεί να υπερνικηθεί με ένα τεράστιο, ακριβό δάνειο το οποίο μάλιστα το πήρε υπό την προϋπόθεση ότι θα συρρικνώσει το εθνικό εισόδημα (το ΑΕΠ), από το οποίο θα έπρεπε να αποπληρωθούν (νέα και παλαιά) δάνεια!

Όλο το διάστημα 2010 μέχρι τα τέλη του 2011, όποιος τολμούσε να πει την αλήθεια (ότι το χρέος αυτό δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί και πρέπει να κουρευτεί) κατηγορείτο ως εθνοπροδότης, ανεύθυνος, δημοκόπος που προσπαθεί να χαΐδέψει τα αυτιά των πολιτών που αρνούνται ότι χρειάζεται σκληρή δουλειά κ.ο.κ.

Το μεγάλο φιάσκο με τις αποκρατικοποιήσεις




Λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές οι Έλληνες πολίτες αντιλαμβάνονται ότι μία από τις μεγαλύτερες δεσμεύσεις των δύο τελευταίων μνημονιακών κυ­βερνήσεων έναντι των δανειστών, οι αποκρατικοποιήσεις (η άλλη είναι η πά­ταξη της φοροδιαφυγής), δεν έχει προ­χωρήσει σχεδόν ούτε βήμα. Και βέβαια κανένας Έλληνας δεν θέλει το ξεπού­λημα της περιουσίας της χώρας του.

Όμως αυτό υπέγραψαν ήδη για λο­γαριασμό μας οι δύο τελευταίες κυ­βερνήσεις. Και μάλιστα το έβαλαν στην εξίσωση του ξεπληρώματος των δανει­κών που ζήτησαν επίσημα με αριθμό και ποσοστό. Κάπως έτσι προέκυψε ο... «μαγικός αριθμός» των 50 δισ. ευρώ από το πακέτο των αποκρατικοποιήσε­ων. Τότε που διαμορφώθηκε, ήταν πά­νω - κάτω το ποσό που... έλειπε.